Een Palestijnse terrorist ontvoert de dochter van de president. De ware terreur in het B-garnituur van vandaag, Terror in Beverly Hills (1989), zit hem in het luie scenario en hondsberoerde sets. Met in de hoofdrol Frank Stallone, jawel, de broer vàn!
Frank Stallone, de B-garnituur variant op Sly Stallone
Terror in Beverly Hills staat in de B-filmkringen bekend als één van de betere om met een stel vrienden en onder het genot van een biertje, van te genieten c.q. belachelijk te maken. Ik was daarom zeer enthousiast toen ik dit juweeltje in de dop tegenkwam. Is -ie zo geweldig als men zegt? Ik ben zeer benieuwd!
Als je snel door het plot bladert, valt je op zich niets bijzonders op. Een zootje terroristen ontvoert de dochter van de Amerikaanse president en eist de vrijlating van 55 Palestijnse broeders. Aan Stallone en co. zaak om haar te redden. Simpel toch? Het wordt interessanter, als je de cast bekijkt en ziet dat Cameron Mitchell (o.a. van Deadly Prey en Space Mutiny) een grote rol speelt. Hij is een typische b-film acteur die negen van de tien keer iedereen totaal van het scherm speelt. Jawel, hij is te goed voor dit genre. Ook het ontbreken van een degelijke regisseur en de nodige problematiek tijdens de opnamen doen een echt B-garnituurtje vermoeden.
Cameron Mitchell als de permanent pissige politiekapitein.
Acteerwerk: Frank is de minder begaafde telg uit het Stallone-geslacht, en dat wil wat zeggen. Dat hij bij lange na niet de meest tragische acteur in deze film is, spreekt zo nodig nog meer boekdelen. Gelukkig is daar de oude vos Cameron Mitchell, een sarcastische en chagrijnige politiechef, wiens hoofd constant op onweer staat. Hij vloekt en tiert, zelfs op tv, tijdens een persconferentie. Hij heeft schijt aan alles en het is glorieus.
Cameron Mitchell HAAT telefoongesprekken:
“Close the FUCKING doors!”
Special effects: De spaarzame speciale effecten lijken er op het allerlaatste moment met de haren te zijn bijgesleept. Weinig overtuigende explosies en ook de continuïteit is ver te zoeken. Zo heeft een gewonde terrorist in één scene vier maal een andere soort wond: hij verwisselt van plek, grootte en bloederigheid.
Muziek/geluid: Deze film teert vooral op de quotes van Cameron Mitchell. De muziek is zo dertien-in-een-dozijn, dat ik drie minuten na de aftiteling reeds ben vergeten wat de theme song in hemelsnaam is.
Plot: Hoe iemand zo’n oersimpel script kan verknallen, gaat me mijn petje te boven. Zo word je constant uit de film getrokken door uiterst onrealistische situaties, met name door de bouwvallige sets. Het interieur van een vliegtuig klopt van geen kanten en een nieuwsstudio is gewoon de kantine van de melkfabriek. Gelukkig komt hier veel hilariteit uit voort, maar laat ik eerst beginnen met het verhaal, dan komen we vanzelf bij de onzinnige ongein.
Het kantoor van de “president”, vol met speelgoedtelefoons en andere prullaria:
Terrorist ex-beste vriend van Frank Stallone, Abdul, vliegt naar de Verenigde Staten om de dochter van de president te ontvoeren. Ze is toevallig aan het shoppen in Beverly Hills, dus besluit het geboefte om haar aldaar te kidnappen. Een politie-inspecteur zet de achtervolging in, en met hem een dozijn agenten. Zodra hij de criminelen ziet vertrekken, arresteert hij en passant een onschuldige voorbijganger, die hij in zijn auto propt en vervolgens zet hij de achtervolging in. Wat de fok? Helaas begeeft zijn wagen het, dus doet hij wat ieder weldenkend mens doet: hij confisqueert een politieauto! Dubbel wat de fok?
Bad guy Abdul, voorheen een maat van Frank.
De terroristen zijn de agenten, die niet bepaald goed zijn in hun werk, te slim en te snel af. Gelukkig is daar nog altijd de politiehelikopter, met daarin een tweetal agenten. Maar wat denk je? De puberale mannetjes worden afgeleid door een duo vrouwen met in totaal vier blote boezems! En hop, de terroristen ontsnappen, omdat deze idioten te veel bezig waren om met hun penis te denken. Driedubbel wat de fok?
De dochter van de president wordt in een fabriek gedumpt en al snel is de boel omsingeld door de mannen van agent Mitchell. Ondertussen krijgt ook het nieuws lucht van de zaak. En hoe! Bereid je voor op de vierdubbele wat de fok: Tijdens de uitzending van het journaal…wordt de presentator…opgebeld door de kidnappers…en hij neemt tijdens de uitzending de telefoon op! TIJDENS.DE.UITZENDING! Vergeefse pogingen van de sterke arm van de wet halen niets uit, dus wordt superheld/action man/mega-agent Frank Stallone opgetrommeld om nog een kwartiertje in deze film mee te spelen. Hij krijgt een touw en een geweer en wordt de fabriek ingestuurd…
De boeven hebben hier echter op gerekend en sturen een bende onverlaten naar het huis van Stallone. Ze ontvoeren zijn vrouw en zoon. Gelukkig weet de politie op zijn beurt hier weer van af. Ze sturen een aantal nogal ongetraind uitziende agenten op hen af en in een mum van tijd liggen de slechteriken al bloedend op de grond of in het zwembad. Einde subplot. Niets, maar dan ook niets voegt het toe aan Terror in Beverly Hills, op een minuut of drie extra film na, dan.
Onderwijl is Stallone bezig om de mannen van Abdul te doden en staat hij ten slotte oog in oog met zijn oude makker. Na een fantasieloos gevecht (ze slaan elkaar minutenlang in het gezicht, zonder enige vorm van originaliteit), is Abdul het moe en besluit hij om eervol zelfmoord te plegen en zodoende stort hij zich uit het raam. Maak je klaar voor wat de fok nummertje vijf:
Het weinig verrassende gevecht, met een wel zeer bijzonder einde:
Juist, je ziet het goed: de agenten schieten een zelfmoord plegende man, die te pletter slaat op de grond, totaal aan gort!
Eindoordeel: Het is moeilijk om grip te krijgen op Terror in Beverly Hills. Dodelijk saaie scenes worden afgewisseld met momenten waarvan je geen idee hebt hoe men ze ooit heeft kunnen bedenken. De combinatie van bizar, enorm slecht en Cameron Mitchell is echter niet te versmaden.
Cijfer:
