Star Wars maand op www.te-makkelijk.nl!
Het B-garnituur presenteert: Star Odyssee (1979)! Alles, maar dan ook werkelijk alles is fout aan deze Italiaanse Star Wars kloon. Van een pauperversie van Han Solo en Luke Skywalker tot aan een trio robots die letterlijk op de schroothoop liggen, niet blijft ons arme kijkers bespaard. Weet je zeker dat je verder wilt lezen? Nou, vooruit dan maar…
In een sterrenstelsel hier ver, ver vandaan, woonden een stel acteurs in vreselijk strakke pakjes. Allemaal getooid met een belachelijke snor en gewapend met een nichterig bravoure, nemen zij het op tegen een kwaadaardige heerser, die totaal niet op Darth Vader lijkt (ahem). Zoals het een megalomane dictator betaamt, valt hij eerst Afrika aan en onderwerpt de negers. Racistisch zeg je? Nou, zo gebeurt het echt in deze verknipte film. De Afrikanen zijn geheel stereotiep als zijnde Bosjesmannen geportretteerd en ze worden schaamteloos “Negro’s” genoemd. Wauw.
Gelukkig heeft de aarde haar eigen strijders, die eerst nog wel even verzameld dienen te worden. Een verwekelijkte legerkolonel in een strak stoeipakje, twee rondborstige krullenbollen, waarvan er eentje uiteraard een prinses is (totaal niet gebaseerd op Leia), Italiaanse Han Solo en Luke Skywalker en niet te vergeten een drietal volstrekt nutteloze robots. De R2D2 wannabe is een krakkemikkige geautomatiseerde stofzuiger die alcoholische versnaperingen bezorgt (ja, echt!). C-3PO is net even anders gejat: de Space Odyssee variant bestaat uit een tweetal androïde types, die door onze helden wel eerst uit restafval in elkaar moeten worden gezet. Geheel in stijl speelt dit tafereel zich af op een schroothoop. En om het geheel nog schrijnender te maken: de twee robots waren uit vrije wil vernietigd, ze wilden namelijk zelfmoord plegen! WAT!?
Als je denkt dat dit het einde is van de creatieve malaise, dan heb je het plot nog niet gelezen. Waarom vallen de aliens onze planeet aan? Nou, ze willen slaven van ons maken. Oké, wat karig maar het kan prima fungeren als flutverhaaltje voor een afgezaagde sci-fi film. Echter, de aliens vallen niet zomaar aan, neen. Ze hebben waren namelijk de hoogste bieder op een intergalactische planetenveiling! Jawel, eerlijk gekocht, die wereldbol vol onwetende primaten. Ik weet niet waar ik moet beginnen met het tellen van gaten in dit plot. Wat als één van de verliezers van de veiling toevallig een sterker leger heeft, en de aarde met brute kracht aanvalt, alvorens de andere aliens kunnen beginnen aan hun queeste? Geen idee. Wat ik wel weet, ik dat ik hoofdpijn begin te krijgen…
En zo begint de strijd van mens tegen alien…of toch niet? Neen, de aliens zijn namelijk te laf om zelf aan te vallen, en sturen een zooi goudkleurige Lady Gaga lookalike cyborgs op ons af, gewapend met lightsabres (zucht). Het zijn geen geweldig mobiele strijders, maar wel schier onverwoestbaar. Tenminste, totdat onze helden de lightsabres namaken. Zodra dit is gebeurd, vallen ze bij bosjes!
En, om heel eerlijk te zijn, was dit het wel zo’n beetje. Het plot is letterlijk dit, er gebeurt verder amper iets, tenzij het oeverloos gezwam is of nietszeggende scenes om de speelduur van Star Odyssee wat te verlengen. Zo vecht één van onze helden, alvorens hij zich bij de aardse strijders aansluit, in een boksring tegen een robot, want dat is zijn hobby, of zoiets. Duizend shots van de “ruimte” (een zwarte doek met daarop een stel lelijke hemellichamen geschilderd) en uiteraard wordt ook The Force niet vergeten. Een aantal karakters kan namelijk de wil van een ander beïnvloeden, al wordt dit nooit uitgelegd, zoals dit in een degelijke film wél gebeurt. Maar neen, Star Odyssee laat je gissen naar alles, totdat je het gefrustreerd opgeeft en de neiging krijgt om je televisie stuk te gooien.
Kijk gewoon dit filmpje, dat een aantal momenten van dit wanstaltige prul bevat. Het is meer dan genoeg om te kunnen bevatten waar het allemaal om draait:
Gelukkig heeft Star Odyssee ook een einde, al is het niet wat je verwacht. De slechteriken worden namelijk niet verslagen, maar druipen met de staart tussen de benen af en besluiten om onze planeet met winst door te verkopen aan een ander stel aliens. Dus.
Eindoordeel: Oké, het is niet de slechtste film ooit, maar het is zo’n plichtmatig, cliché, zoutloos en ondoordacht prul, dat ik er eerder Star Wars Episode I: The Phantom Menace nogmaals onderga dan dat ik ooit nog aan Star Odyssee moet denken.
Cijfer:
