Het B-garnituur presenteert: Raw Force (1982)! Vechtsport, zombies, kannibalen, borsten en…CAMERON MITCHELL! In mijn hoofd wint deze film alle mogelijke Oscars in alle bestaande categorieën, al voordat ik hem heb gezien!
Voor menig actiefanaat is dit een combinatie om van te smullen: een flinterdun verhaal, doordrenkt met alle mogelijke onzin en zinloos naakt, veel naakt. Raw Force (ook bekend onder de superieure naam Kung-Fu Cannibals) is een met hormonen gevulde jongensdroom, met Cameron Mitchell als stralend middelpunt.
De film begint met een kalende man met Hitlersnor en Duits accent, die in een watervliegtuig, volgeladen met naakte dames aankomt bij een mysterieus eiland. Hij ruilt de freules in voor waardevolle groene stenen, jade. De ontvangers van de onfortuinlijke meiden zijn niets minder dan kannibalistische monniken, die een gedeelte van het vlees opeten en een ander gedeelte gebruiken om de doden tot leven te wekken. Als ik een neus vol coke hebt, pen en papier en een camera, zou ik precies hetzelfde bedacht hebben!
Onderwijl stapt een bont gezelschap op een cruiseschip, waarvan Cameron Mitchell de norse kapitein is. Hij vindt het gepeupel maar niks en laat dat op zijn eigen unieke manier blijken door alles en iedereen af te kraken. Het toeval wil dat deze lieden een kung-fu team is en dat ze zeer benieuwd zijn naar Warrior Island, een toeristische attractie die gehuld wordt in mystiek en andere nevelen. Maar willen ze dit eiland eigenlijk wel bezoeken?
De cruise staat bol van gebeurtenissen die zich normaal gesproken in de Playboy Mansion afspelen. Zuipen, seks en stuntelige dialogen, dit alles om de film zo lang mogelijk te maken, want met het plot van Raw Force heeft het niets maar dan ook niets van doen. Cameron Mitchell doet onderwijl een haven in de Filipijnen aan, om proviand in te slaan of iets dergelijks. Een aantal van de vechtkunstenaars heeft andere plannen en bezoekt een stripclub, alwaar ze binnen een mum van tijd het aan de stok krijgen met een stel onverlaten. Ze hebben er al gauw tabak van en een duo van hen besluit in een schimmige achterbuurt op zoek te gaan naar dames van lichte zeden, die ze dan ook vinden. Maar wat blijkt, de kale nazi is ook van de partij! Hij ontdekt dat de krijgers en hun consorten op weg zijn naar Warrior Island, iets wat hij niet over zijn kant kan laten gaan, want…het blijkt het kannibaleneiland te wezen, alwaar hij zijn louche praktijken onderhoudt met de monniken! Vanaf dat moment draait alles om dit gegeven en de pogingen om de cruise richting het eiland te verijdelen…
Schijnhitler en zijn mannen trachten het schip tot zinken te brengen en een veelvoud aan scenes volgt, waardoor je geen benul hebt van wat er allemaal gebeurt. Mensen sterven links en recht en uiteindelijk ontsnapt slechts een handjevol mensen middels een reddingsbootje. Ze roeien regelrecht naar Warrior Island, waardoor ze van de regen in de drup belanden. Zo komt het bijvoorbeeld tot een confrontatie met de nazi en zijn onderdanen:
De slechteriken verliezen, en alles lijkt in orde. Dan verschijnen de monniken, met hun vreselijke creaturen, de zombies! En met vreselijk bedoel ik slecht opgemaakte acteurs die geen idee hebben van hoe ze een uit de dood herrezen lijk moeten spelen.
Tot aan dat moment was Raw Force een perfecte B-film. Hilarisch slechte dialogen, dito acteerwerk en een moordend tempo. Er gebeurde van alles en nog wat, maar nu hinkt de film als een gewond dier naar het einde. De zombies blijken net zo gemakkelijk te verslaan als de gemiddelde levende mens, maar laten zich tergend traag verslaan. Langzaam maar zeker verlies je de interesse in het plot en verbaast het je niets, als plots de antagonisten het loodje leggen en de film abrupt eindigt.
Gelukkig bestaat er een video met de hoogtepunten van Raw Force:
Eindoordeel: Raw Force is een oerdegelijke B-film en heeft voor ieder wat wils. Jammer dat het einde zo’n aanfluiting is. Cameron Mitchell is op zijn best: hij vloekt en tiert en schiet alles af dat beweegt. De vechtscenes zijn zeker niet slecht voor een film als deze, en de acteurs passen allemaal precies in hun rol en spelen duidelijk met plezier. De jammerlijke dialogen en vele stuurloze scenes zonder nut, voeren het vermakelijkheidsniveau alleen maar op. Een schot in de roos!
Cijfer:
