Deel vier van het B-garnituur is hier! Tijd voor een bizarre film die infantiele muziek, bruut geweld en vriendschap samenvoegt tot een tenenkrommend slecht geheel. Precies zoals ik het graag zie. Zonder verdere aarzeling: Miami Connection!
Raar genoeg vat de cover de film aardig samen.
Zelden heeft een film me zodanig doen hinken op twee gedachten. Gelukkig is dit ook precies het probleem wat de makers ervan is overkomen. Daar gaat -ie: Een vriendengroep annex rockband c.q. taekwondoteam mag optreden in de lokale discotheek. Andere bands c.q. criminelen en ninja’s zijn het hier niet mee eens. Dit wordt nog een graadje erger, doordat de zus van één van de antagonisten verkering heeft met de bassist van de rockband. Even terzijde: gelieve de term rockband met de nodige aanhalingstekens tot u te nemen (“””””””””””””””””””. Zo, dat moet voldoende zijn). De muziek, vooral de songteksten, zijn te kinderachtig voor woorden. Ze zingen zodanig jammerlijke liederen over ninja’s en vriendschap, dat zelfs Kinderen Voor Kinderen de neus er voor op haalt. Geloof je me niet? Wellicht overtuigt het volgende filmpje:
Inderdaad, geen enkel lid van de band weet wat een muziekinstrument is.
Zodra eenieders migraine is weggetrokken, wil ik graag verder gaan met de review. Waar zijn we gebleven? Oh ja, de rockband (“”””””””””””””””””””) raakt tegen haar wil verwikkeld in een nogal verwarrende bende-oorlog. De broer van zusjelief en zangeres slaat volledig op tilt en wil zijn woede koelen op de hoofdrolspelers. martial-arts gevecht na martial-arts gevecht passeert de revue; enerzijds omdat blijkbaar iedereen in het universum van Miami Connection beschikt over de juiste training en anderzijds omdat ze negentig minuten aan film moeten vullen. Ongelofelijk, zoveel nutteloze scenes als deze film bevat. Een autorit over het strand, schranzende mensen in een restaurant en een subplot over een vermiste vader; allemaal opvulling.
Acteerwerk: Heb je ooit een vis op de oever zien liggen, spartelend en zich vasthoudend aan de laatste seconden van leven die de zwemmerd nog in zich heeft? Op dezelfde manier worstelen de acteurs (“”””””””””””””””””””) zich door de scenes heen. Zelden heb ik acteerwerk van dit niveau gezien. Het is beneden alle pijl. Kijk zelf maar:
Jim moet huilen (?) omdat zijn vader wordt vermist. Of moet hij poepen?
Special effects: De film leunt nauwelijks op special effects en dat is maar goed ook. Op het einde van de film worden er hier en daar wat wonden toegebracht en armen afgehakt, en de eerlijkheid noopt me te zeggen dat het er niet slecht uit ziet.
Muziek/geluid: Van de muziek hebben jullie reeds een vreselijk voorproefje gehad. Wat erger is: de hoofdrolspeler Mark is in het reguliere leven een zogenaamde motivational speaker. Jammer genoeg versta je geen hol van wat hij zegt. Hij is van Zuid-Koreaanse afkomst en zijn Engels is gruwelijk. Werkelijk onbegrijpelijk dat juist hij enorm veel tekst krijgt. Veel succes om zijn zinnen te ontcijferen:
Zijn geblaat:
Dragon Sound – Against the Ninja. Heerlijke bagger:
Plot: Van enige samenhang is geen sprake en het verhaal sleept zich drakerig voort van gevecht naar gevecht. Het lijkt bijkans een kinderfilm, zo poeslief en roze is alles. Uiteindelijk bestaat de film uit een tweetal climaxen: Eén bij een verlaten fabriek, waarbij de band de broer van de zangeres min of meer vermoordt (hij valt van een toren). Het meest bevreemdende aan deze scene is dat niemand het kan boeien. Even later staan ze allemaal vrolijk bij elkaar, inclusief de broerloze dame, omdat Jim zijn vader gevonden heeft.
Niets kan echter tippen aan de laatste minuten van Miami Connection, daar het waanzin betreft. Ninja’s, nauwelijks relevant aan het plot, komen wraak nemen wegens de dood van broerlief (hij is een mede-crimineel) en de film krijgt ineens een morbide lading. Als wilde beesten slaan de vrienden met katana’s om zich heen en het bloed vloeit rijkelijk. Opengespleten gezichten, afgehakte ledematen en rollende hoofden: dit is wat er van de film plotsklaps geworden is. Nog maar net bekomen van het geweld, komt de film ten einde in de vorm van een opbeurende boodschap op het scherm:
“Only trough the elimination of violence, we can achieve world peace.”
Oftewel: “Alleen door het geweld te stoppen, komt het tot wereldvrede”. Deze boodschap, zonder enige vorm van sarcasme, gooit men letterlijk een minuut na de meest gewelddadige scene vol moord, in ons gezicht. Zo ironisch. Zo hypocriet. En het is hemels. Miami Connection is hemels.
Eindoordeel: Deze film is een perfect rommeltje van actieclichés, knulligheid en acteerwerk van het laagste niveau. Als B-film is hij, op wat saaie momenten na, zeer goed te verteren.
Cijfer:
