Het B-garnituur presenteert: Empire of the Dark (1990)! Hoe het Dunning-krugereffect, een psychologisch verschijnsel, kan leiden tot een film, leer je in de review van vandaag. Gooi wat satanisme in de mix en je hebt Empire of the Dark, de hersenscheet van Steve Barkett, de regisseur die meer van zichzelf houdt dan je ooit voor mogelijk had gehouden!
Het Dunning-krugereffect treedt op bij incompetente mensen die juist door hun incompetentie het metacognitieve vermogen missen om in te zien dat hun keuzes en conclusies soms verkeerd zijn.
Middels dit bruggetje bereiken we Steve Barkett en zijn geesteskindje Empire of the Dark, een actie-horrorfilm die meer wil dan dat hij kan. Waarom is hij een “Dunning-krugertje”? Nou, Steve heeft deze film zelf bedacht, het script is door hemzelf geschreven, hij heeft zichzelf als robuuste actieheld gecast en daarnaast ook zijn zoon een prominente rol gegeven. Dat hij geen ster is in welk van deze facetten dan ook, wordt onmiskenbaar duidelijk. Dat hij dit zelf niet door heeft, blijft hier niet op achter. We halen het antieke B-garnituur reviewmodel van schuur voor Empire of the Dark, te beginnen met het acteerwerk:
Acteerwerk: Als Steve Barkett ’s morgens opstaat en in de spiegel kijkt, ziet hij een gebronsde adonis. De spieren van Arnold, het acteervermogen van Pacino en het charisma van Mel Gibson. Wat wij zien:
Special effects: Als de moeder van Steve Barkett ’s morgens opstaat, merkt ze dat al haar kranten, haarspelden, hairspray en kattenbakvulling zijn verdwenen. “Steve is toch niet weer een filmset aan het bouwen?” denkt mamsjelief. Ze heeft helemaal gelijk: Steve is de Hel na aan het bouwen met papier-maché gemaakt van prullaria die hij in mama’s kelder heeft gevonden. “Ach, Stevie heeft geen vrienden en al helemaal geen leven, laat hem maar lekker!” verzucht moeder.
Muziek/geluid: Ergens, in de diepste krochten van de daadwerkelijke onderwereld, kermt een mislukte muzikant het uit. Hij wordt uiteengerukt door demonen, terwijl de door hem gemaakte soundtrack van Empire of the Dark door een goddeloze speaker knalt.
Plot: Eindelijk, jullie gaan erachter komen waar deze film in hemelsnaam over gaat. Hopelijk heb je uit bovenstaande alinea’s begrepen dat het een pretentieus verhaal betreft, totaal niet doordacht en al kruipende naar de negentig minuten kun je bijkans proeven dat Steve Barkett slechts voor een kwartier aan materiaal heeft bedacht.
Steve Barkett speelt een politieagent, die twintig jaar eerder in een verlaten fabriek een poort naar de hel heeft ontdekt. Aldaar stond hij voor een gruwelijke keuze: zijn ex-vriendin en haar kind zijn beide een pion in een satanistisch ritueel. Ze liggen geketend aan een blok beton met daarbij twee duivelse onderdanen, klaar om de twee te vermoorden als zijnde een cadeautje voor Beëlzebub. En omdat de supergave, ultraharde agent met dito snor Steve Barkett reeds al zijn kogels, op één na, heeft verspeeld aan het afslachten van een miljoenmiljardduizend demonen, kan hij slecht één iemand redden van de ondergang. Met een brok in zijn keel kiest hij voor het kind, terwijl zijn ex wordt doorboord met een gekarteld mes…
Twintig jaar later. Steve Barkett ziet er nog altijd exact hetzelfde uit. Hij is echter niet op zijn achterhoofd gevallen (zijn karakter althans) want hij traint reeds twee decennia voor de wederopstanding van de demonen. Hij is inmiddels de meester van het zwaard en probeert en passant een vrouwelijke aspirant-zwaardvechtster te versieren met zijn zieke moves. Dat hij is getrouwd, laat hij voor het gemak achterwege. Dan duikt plotsklaps het kind van weleer op (de real-life zoon van Steve Barkett. Je raadt het al: een nerd met een vlassig snorretje). En oh nee, alles gebeurt alweer! Satan is back!
(extra lang)eindoordeel:
Het is moeilijk om Empire of the Dark in om en nabij zeshonderd woorden samen te vatten. Niet dat het plot veel om het lijf heeft; het is bovenstaande verhaallijn en niets anders dan dat. Wat je door de gehele film merkt, is dat Steve Barkett denkt dat hij een held is, zowel als acteur als in het echte leven. Hij probeert de taaie rakker uit te hangen; helaas voor hem is hij een saaie piet met overgewicht. Dat hij de film om en rond het huis van zijn moeder heeft opgenomen, omdat hij er momenteel zelf woonde (waargebeurd!) helpt niet bepaald mee om zijn status boven die van de gemiddelde sukkel uit te tillen. Hij doet zijn best, maar zijn best is een idioot. Hij gebruikt het schaarse aantal sets waarover hij beschikt telkens weer, ad nauseam. En dan de actiescènes. Ze duren stuk voor stuk veel te lang en af en toe heb je het gevoel dat je kortetermijngeheugen het heeft begeven. Steve rent. Steve schiet. Steve hakt. Steve rent over een touwbrug. Steve rent over dezelfde brug, die zogenaamd voor een geheel andere brug moet doorgaan. Steve hakt. Steve schiet. Steve valt. Steve slingert aan een abnormaal lang touw over een onrealistisch lange afstand. Heb ik al verteld dat Steve hakt?
Zoals het een dergelijk clichébroddelwerkje betaamt, verslaat Steve de satanisten. De baby blijkt van hem, zijn werkelijke zoon is dus ook zijn zoon in de film en samen met zijn ex (dat hij is getrouwd wordt andermaal vergeten) leeft hij nog lang en gelukkig, snor incluis. In het allerlaatste shot lacht hij lafjes en er verschijnt een regenboog aan de horizon. Een fucking regenboog.
Is Empire of the Dark zo slecht dat het weer leuk wordt? Jawel, maar vooral door de sneue special effects en het onvermogen van Barkett om zijn eigen tekortkomingen te doorzien. De herhaling en het verhaal doen hieraan afbreuk, jammer genoeg. Toch is het prachtig om te zien dat een veertiger die in mama’s kelder woont, zijn dromen naleeft en de ster is in zijn eigen film.
Cijfer:
