Beretta’s Island (1994) is een B-garnituur review die is voortgekomen uit een uurtje winkelen bij een kringloopzaak. Ik had besloten om mijn zoektocht naar obscure meuk voort te zetten bij een etablissement dat doorgaans bekend staat om haar stoffige troep. En waar beter te kijken dan daar, als je op zoek bent naar afgedankte waar? Precies. Wat ik aantrof, betreft een 4-dvd Box, met daarop een kwartet aan onbeschrijfelijk moeilijk te vinden films, waarmee ik mijn komende B-garnituurtjes mee tracht te vullen. We trappen af met Beretta’s Island, met Arnold Schwarzenegger’s naam in grote letters op de cover. Wauw, een film van Arnie die ik nog niet ken! Ik werd meteen enthousiast, vooral toen ik las dat de hoofdrolspeler eveneens een gewichtheffende spierbundel is, die tracht de drugsbende die zijn thuiseiland Sardinië teistert, een kopje kleiner te maken. Benieuwd!
Spierbundel in roze zwembroek EN Arnie? Count me in!
Na zo’n vijf minuten, bekroop me een alom bekend gevoel. Dit kwam met name door de credits, die als volgt gaan: “Starring: Franco Columbu. Story written by: Franco Columbu. Produced by: Franco Columbu”. Ineens wist ik precies om welke gemoedstoestand ik verkeerde: De Road To Revenge-modus. Anders gezegd, vreesde ik dat Beretta’s Island een project is dat als stervehikel dient voor Franco Columbu. En ééntje zonder gêne, ook nog eens. Daar hij het allemaal zelf heeft bedacht, vond hij het schijnbaar nodig om een egocentrisch product op de markt te brengen, dat om hem alleen draait. Zo veel mogelijk zelf doen, de touwtjes in handen en laat de metaforische masturbatietoer maar beginnen.
Arnold Schwarzenegger, wie met naam en toenaam wordt vermeld, speelt slechts enkele minuten in deze film. Hij is namelijk een oude vriend van Columbu en als zijnde een dienst, ongetwijfeld om zijn film te promoten, daagt hij op in de tweede scene. Een moment of wat gewichtheffen, een beetje neuzelen en toedeloe; tot nooit meer ziens. Ik zei tegen mijn vriendin, die enigszins mee zat te kijken, “ik weet 99% zeker dat we Arnie niet meer terugzien in deze film”. En ja, ik had gelijk.
Hier de ganse scene met Schwarzenegger:
Beretta’s Island vertelt het avontuur van Franco (Jawel, hij gebruikt zijn eigen naam. *fap fap*) Beretta, die als agent werkzaam is in de Verenigde Staten. Hij krijgt het aan de stok met Johnny, dertien-in-een-dozijn misdadiger. Het loopt uit de klauwen, als Beretta en twee oninteressante dames hem proberen op te pakken. Een vuurgevecht volgt, waarin zowel Beretta als één van de vrouwen wordt neergeschoten. De dame in kwestie overlijdt ter plekke, terwijl Beretta vrolijk opstaat. Want: DE KOGEL WERD AFGESTOPT DOOR ZIJN RESERVEPISTOOL. Natuurlijk, vooruit, plausibel. Tezamen met zijn overgebleven partner, zet hij zijn missie voort op Sardinië, zijn eiland van herkomst.
Acteerwerk: Bordkartonnen karakters en dito acteerwerk, maar beter dan in menig ander B-garnituur prul. Beretta zelf heeft volgens mij zijn kunsten van Arnold geleerd, want hij speelt alsof hij elk moment een stuk van zijn artificiële huid kan verliezen, waaronder zich een metalen endoskelet bevindt. Zolang hij niet te veel hoeft te bewegen, valt het wel mee, maar zodra iemand hem slaat, valt hij op een zodanig knullige manier omver, dat het lijkt alsof zijn artritis opspeelt.
Ook dansen doet hij als een Terminator.
Special effects: We zijn het al vele malen vaker tegengekomen en nu alweer, de bijkans totale absentie van special effects. Een spaarzame explosie hier en daar, dat kan er nog net vanaf. De choreografie en het camerawerk is vreselijk. In één van de meest memorabele scenes, gaat Beretta boksen. Hij is bokscoach (en nog veel meer, maar daar heb ik het later nog over) en zijn pupil wordt totaal tot moes geslagen. Franco kan dit niet aanzien, en springt de ring in. Hij neemt de handschoenen van het slachtoffer over en tevens het gevecht. Niemand kijkt hier raar van op en de scheids vindt het ook welletjes. De gong gaat en het gevecht ook. Geen haan die er naar kraait. Het gevecht is onnavolgbaar, maar niet op een goede manier. De camera zit zowat in de neus van Beretta en de klappen die hij uitdeelt, doen andermaal aan artritis denken. Het is alsof iemand zijn kussen probeert op te kloppen, denk ik tenminste, je ziet totaal niet wat er gebeurt.
Muziek/geluid: Overdreven sentimentele, Italiaanse muziek, wordt afgewisseld met het alom bekende jaren negentig synthesizer gejank. Ik ben er inmiddels immuun voor geworden.
Plot: Het wordt met de minuut duidelijker dat Franco Columbu zichzelf geweldig vindt. Hij speelt een gewichtheffende, motor rijdende, wijn makende, boksende, zingende, dansende vrouwenverslinder. Ik verzin dit niet, dit is echt zo. Hij mept en schiet iedereen kapot en uiteraard is hij de beste speurneus ter wereld. Hij laat geen moment onbenut om zijn spieren te laten rollen en/of zijn (belachelijke) shirt uit te trekken. WE SNAPPEN HET, FRANCO, JE BENT JE EIGEN HELD.
JA FRANCO, WE SNAPPEN HET!
Sorry, het gaat alweer. Narcist eerste klas geraakt in een enerverende strijd met Johnny. Of ja, enerverend, de spaarzame momenten waarin het fout dreigt te gaan voor Beretta, zijn nauwelijks spannend. Zodra hij wordt ontvoerd, ogenschijnlijk het loodje legt of klappen krijgt, verdwijnen telkens in een wip. Op een gegeven moment zijn ze hem kwijt en vreest men het ergste. Wat blijkt: hij staat met ontbloot bovenlijf wijn te sloeberen in zijn keuken. Hoe hij aan de dood is ontsnapt, weet geen mens, maar logica is geen sterk punt in Beretta’s Island. Zo kabbelt het verhaaltje voort, voornamelijk middels scenes die niets met het plot van doen hebben. Beretta zingt (slecht), danst, bokst en versiert een vrouw en op het einde is elke boef dood, en loopt meneertje ego een beetje romantisch de zee in met een blonde stoot. Einde.
Eindoordeel: Flink wat punten aftrek voor zijn egocentrische gedrag, maar een paar puntjes erbij voor de onbedoeld grappige zaken, zoals een moment waarop hij uit het niets een shotgun in de hand heeft, er niets mee doet, als een gebruikte, stinkende luier op de grond gooit, en verder niets. Of een scene waarin een coke snuivende voetballer een hartaanval krijgt op het veld, een schwalbe maakt en sterft. Tevens heeft dit niet eens wat met het plot te maken: het is simpelweg een boodschap om door onze strot te rammen. Je weet wel, het “don’t do drugs” evangelie. Al het andere ga je snel vergeten.
Cijfer:
